Muzyka dawna improwizowana stanowi specyficzną niszę artystyczną. Twórcy i organizatorzy Festiwalu postawili sobie wyjątkowo trudne zadanie: promować muzykę i muzyków, promować miasto i region – poprzez paradoksalnie wyjątkowo trudną w odbiorze sztukę… Wielokrotnie w wywiadach i komentarzach pojawia się pytania, jak udało się połączyć elitarne z egalitarnym. Odpowiedź okazuje się wyjątkowo prosta i zarazem zaskakująca – to zasługa nie tylko pierwszych pomysłodawców: Rodziny Lubinów, Ireneusza Gielaty, Pawła Cieplińskiego czy Artura Malkego, ale również samych muzyków, których urzekł pomysł zbudowania wyjątkowej imprezy nieco „z dala” od wielkich centrów kulturowych, w przestrzeniach „codziennych”, „swojskich”, gdzie wyjątkowa muzyka wybrzmiewa bliżej słuchacza, który nie w zawsze jest znawcą, melomanem, a często bywa zaciekawiony, zdziwiony instrumentem czy geniuszem panującego nad nim artysty…